Οι Κοφινάδες στο Πήλιο το 17ο αιώνα.
Η παρουσία μανιάτικων επωνύμων στη Θεσσαλία και εν γένει στο Πήλιο, μπορεί να εξηγηθεί είτε εσωτερικής μετανάστευσης για λόγους βιοποριστικούς ή και πολεμικών επιχειρήσεων.
Σχετική αναφορά σε άρθρο του κάνει ο Κυριάκος Κασσής : Όσο για τους ελληνικούς τόπους, λίγοι είναι εκείνοι που δεν δέχτηκαν μικρής ή μεγάλης κλίμακας αποικισμό και πολλοί είναι οι Νεοέλληνες που - ακόμα και αν δεν το ξέρουν - έχουν λίγη ή πολλή σύνδεση με τη Μάνη, από την παλαιά ως τη νεότερη εποχή: χωριά της Χερσώνας του Πόντου, της Προποντίδος, της Καλλίπολης, της Σμύρνης, της Χίου , της Μυτιλήνης , της Σάμου και Ικαρίας, των Κυκλάδων, της Ρόδου, και Κύπρου, της Κρήτης και Επτανήσων, της Εύβοιας και Αττικής, της Θεσσαλίας και Χαλκιδικής, της Αιτωλίας, των Ιωαννίνων και της Χειμάρρας.
ΠΗΓΗ: ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ ΜΑΝΗ,7 ΗΜΕΡΕΣ,Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΑΘΗΝΑ 1995
Από το βιβλίο του Κώστα Παλούκη «Η Πρωτοεκβιομηχάνιση στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, 1700-1880: η περίπτωση των χωριών του Πηλίου» ( σελ 26 ) και με τα στοιχεία που παραθέτει ο ίδιος από τον Βολιώτη ιστορικό Ιωάννη Κορδάτο μαθαίνουμε για το ιδιαίτερο καθεστώς δεκατεσσάρων χωριών του Πηλίου τα λεγόμενα Βακούφικα:
•Μακρινίτσα (πρωτεύουσα των βακουφίων)
• Δράκια
• ΆγιοςΛαυρέντης
• Καραμπάσι
• Πινακάτες
• Βυζίτσα
•Αργαλαστή
•Μετόχι
•Μπιρ
• Μπιστινίκα
•Συκή
•Λαύκος
•Προμίρι
•Ανήλιο
•Κισσός
• Μούρεσι
• Μακρυράχη.
Ο Κώστας Παλούκης αναφέρει:
«Την περίοδο γύρω στις αρχές και τα μέσα του 17ου αιώνα, λοιπόν, τα χωριά του Πηλίου αποτελούσαν καταφύγιο για τους φυγάδες από τη πεδιάδα, αλλά κυρίως για μετανάστες και πρόσφυγες από άλλες περιοχές. Μάλιστα, το Πήλιο σε αντίθεση με το Θεσσαλικό κάμπο που πλέον κατοικούταν σε πολύ μεγάλο βαθμό και από μουσουλμάνους αποτελούσε το μοναδικό χώρο αμιγώς χριστιανικής κατοίκησης.
Ο Κορδάτος αναφέρει ότι ο πληθυσμός του Πηλίου μεγάλωνε και ανακατεύτηκε με αποίκους Ηπειρώτες, Νησιώτες, Κρητικούς, Μοραΐτες κλπ. «Τα πολλά τοπωνύμια της ανατολικής πλευράς του Πηλίου, στις καλλιε-ργημένες περιοχές (μωρατέϊκα, σουλικτέϊκα, γιαννιώτικα, κραββαρέϊκα, μοσχοπολίτικα, μανιάτικα κλπ.) μαρτυρούν για τους νέους κατοίκους του πηλίου».
Με τις αναφορές αυτές η μετακίνηση κατοίκων από τη Μάνη στο Πήλιο είναι δεδομένη και σε συνδυασμό με την ύπαρξη μανιάτικων επωνύμων όπως το ''Κοφινά'' .
Άλλα μανιάτικα επώνυμα σε Βόλο – Πήλιο που σήμερα συναντούμε είναι τα εξής:
Καλλέργης,
Πίκουλας,
Σταθάκης,
Κουτρουμάνης,
Μπακογιάννης,
σημειωτέον ότι τα προαναφερόμενα αποτελούν όλα κλάδοι των Φωκάδων/Καλλέργηδων, δηλωτικό της μετοίκησης στο Πήλιο.
Αξίζει να αναφερθεί πως το 1896 γεννιέται στην Αγία της Λάρισας ο Λέοντας Καλλέργης, εγγονός του αδελφού του στρατηγού Δημητρίου Καλλέργη. Ακόμα μια ένδειξη της παρουσίας των Καλλέργη στη Θεσσαλία.
Επίσης βρίσκουμε το μανιάτικο επώνυμο Σκοπετός και το επώνυμο Πατσουράκου και των παραγώγων του που και αυτοί κατοίκισαν στο Βόλο όπως αναφέρουν στην επίσημη ιστοσελίδα της οικογένειας (www.patsourakos.gr) .
Στοιχείο επίσης είναι η αρχιτεκτονική του Πηλίου με τα μεγάλα πηλιορείτικα αρχοντικά να θυμίζουν τους πύργους της Μάνης σε συνδυασμό με τα μακεδονικά χαγιάτια.
Στο Τρίκερι γνωρίζουμε πως το κατοίκισαν Μανιάτες από τα Κάκλα της Μάνης, γι’ αυτό έως σήμερα το παρατσούκλι των Τρικεριωτών είναι «Κακλαμανοί», στο Τρίκερι το επώνυμο Γιαμαρέλος είναι μανιάτικο από τη βυζαντινή πατριά του Νίκανδρου. Όμως δεν συναντούμε επώνυμα από την οικογένεια των Καλλέργη.
Ο καθηγητής και ιστορικός της Μάνης Ιωάννης Λεκκάκος, θεωρεί δεδομένη την ύπαρξη Μανιατών εποίκων και ειδικά απογόνων των Καλλέργη στο Πήλιο και πριν τα Ορλωφικά. Να σημειώσω πως τον Αλέξιο Ορλώφ τον είχαν ακολουθήσει και 100 ναύτες Σκιαθίτες και Σκοπελίτες κατά τη νικηφόρο ναυμαχία του Τσεσμέ.
Οι πρωταγωνιστές της επαναστάσεως με κεφαλή τη Φιλική Εταιρεία που ιδρύθηκε από απογόνους Συγκλητικών Οικογενειών και με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη ( απόγονο του Βυζαντινού Οίκου των Ξιφιλινών ) μας υπενθυμίζουν το ιστορικό καθήκον και τον πόθο που δεν έσβησε κατά τα χρόνια της δουλείας.
